دلم گرفته...

این هوا ، هوای دلگیریست ، فصل قلبم پاییزیست.

آسمان قلبم ابری است ، دلم گرفته ، این چه دردیست.

این چه دردیست که بی دواست ، با گریه هایم هم صداست، کسی نیست اینجا ، که

آرام کند دلم را.

کسی نیست اینجا که پاک کند اشکهایم را ، بشنود درد دلهایم را.

از غم نمینویسم ، اما دلم پر از غم است ، از اشک نمینویسم اما آن قطره هایی که از

چشمانم میریزد نامش اشک است.

من که حرفی نمیزنم ، بغض گلویم را گرفته ، پس بخوان درد دلم را ، دردی که بر روی

کاغذ خیس نوشته ام ، تو که با غم بیگانه نیستی ، اگر امروز شادی فردا همنشین

غمهایی ، تو که امروز از اشکهای من میخندی فردا خودت اسیر اشکهای چشمهایت

خواهی شد.

چرا به بیراهه میروم ، دلم گرفته ، به دنبال آشیانه میروم ، آشیانه من کجاست ، دل

من خسته و تنهاست ، کسی میشوند فریاد مرا ، نه عزیزم اینجا سرزمین غمهاست.

بگذار اشک بریزم نگو طاقت دیدن اشکهایم را نداری ، به خدا تو حال مرا نداری، تو

جای من نیستی و قلب شکسته در سینه نداری ، این تنها راه آرامش است ،دلم

گرفته، به خدا این تنها راه شکستن بغض کهنه است.

نمیدانی چه حالی دارم ، تمام لحظه هایم را با دلی گرفته میگذارنم ،میترسم دیگر

معنی لبخند را ندانم…نگو که چرا از اشک مینویسم ، تو که خودت روزی اسیر غم ها

بوده ای ، نگو که چرا اینقدر غمگین مینویسم